Junior Lou vond dankzij Kat op de dool Deinze een nieuwe thuis in Ruiselede. We kregen dit in onze mailbox:

Enkele fragmentjes uit het dagboekje van Lou
Woensdag verscheen er plots een ander vrouwmensje bij mijn mama-mensje; ik was een beetje onder de indruk maar liet me toch gedwee in de bench plaatsen.
Nadien moest ik opnieuw (wel voor de 3° keer die dag) in de auto met het andere vrouwmensje.
Ik heb stilletjes gemiauwd onder weg, zo stil dat het nauwelijks hoorbaar was.
Daar aangekomen heeft het andere vrouwmensje me uit de bench gehaald in een kleine ruimte (de berging). Ik heb meteen m’n bakje water en korreltjes en de kattenbak gevonden maar ben toch heel snel onder een rek gekropen.
De volgende 2u als ’t nieuwe mama-mensje te dicht bij kwam, begon ik maar te blazen en luid te grommen want dat kan ik als de beste. Ik wou haar helemaal niet in m’n buurt.
Nadien kwam ze nog eens kijken en toen was ik een dutje aan het doen in de kattenbak; m’n nieuwe mama-mensje had me m’n mandje nog niet getoond en dat stond in de living waar ik niet durfde heen te gaan. Met een beetje geduld ben ik toch uit de kattenbak gekomen; er stond nl. lekker natvoer voor me klaar. Dat was heerlijk; ik liet even toe dat ik geaaid werd en begon meteen de ronken maar dat duurde niet lang hoor. Ze nam me mee naar de living en daar heb ik me meteen weggestoken achter de zetel onder de chauffage. Het was daar lekker warm maar ik gromde meteen terug als m’n mama-mensje dichterbij wou komen. Ze heeft me dan maar gerust gelaten en zo kon ik m’n eerste nacht doorbrengen in de living van m’n nieuwe huisje.
Als het nog heel donker was (+/-) 5u ’s morgens kwam m’n mama-mensje eens kijken en zag dat het oké was: ik had m’n korreltjes al gegeten en had al grote behoefte gedaan in de kattenbak. Ook m’n speelgoed lag her en der; zo zag ze dat ik toch al wat gespeeld had 😉
De volgende ochtend liet ik me helemaal niet zien en bleef grommen van achter de zetel. M’n mama-mensje is dan enkele uurtjes weggegaan en er stond een bordje natvoer klaar maar dat heb ik niet gezien want durfde m’n plekje achter de zetel niet te verlaten. Ik heb daar wel een hele grote slaap gedaan want dat had ik wel nodig na die inspannende dag van gisteren: 3x in auto, naar dierendokter, nieuw baasje en nieuw huisje….het was me allemaal wat te veel!
Maar wat was ik blij toen ze even na de middag terug was. Ze begon me rustig te strelen en dat vond ik zalig; ik begon er van te genieten en besloot dus maar om toch een paar stapjes in die nieuwe wereld te zetten. Ik at snel m’n natvoer op en daarna ben ik alles beginnen verkennen en heb heel wat gespeeld. Even later was er een groot geluid; ik keek naar boven maar zag niets. M’n mama-mensje ging door de verboden deur en kwam toen terug met een groot pak. Het bleek een meubel te zijn helemaal alleen voor mij! Ik zal eens op verkenning moeten gaan…
Van het vele spelen was ik zooooo moe dat ik op het tapijt heb liggen slapen en ’s avonds heb ik me dan al iets dichter bij m’n mama-mensje in de zetel geplaceerd.
Ze mag nog niet te snel op me afkomen want dan spurt ik weg maar als ze heel rustig beweegt, mag ze me aaien (zeker als ik neerlig) en dan begin ik me enorm te wentelen en te spinnen.
De volgende ochtend stond ik haar al op te wachten aan een andere deur. M’n mama-mensje zat te werken achter een groot scherm en heb haar continu verstrooid door zoveel door het huis te spurten samen met m’n muisjes, pluimpjes, balletjes…. Tegen de middag was ik zo moe van het vele spelen; ik ben nu dus al zo’n 7 uurtjes aan het slapen. 'k heb enkel een pauze genomen om wat te eten en m'n kattenbak te bezoeken.
Ik denk echt wel dat ik hier m'n gouden mandje gevonden heb! m'n mama-mensje ziet er ook heel gelukkig uit nu ik hier ben.
Vele groetjes en een lieve kattenpoot aan m’n vorige mama-mensje!
och ja, ik denk dat m'n mama-mensje me Mr Purr gaat noemen of Purry voor de vrienden: Mister omdat ik een uniek mannetje ben in m'n soort en Purr omdat ik zulke luide spinsalvo's kan geven :-)

• 
•